Živimo u društvu u kom roditelji daju sve od sebe kako bi nas odgaili u pre svega kulturne i vaspitane ljude. To je u redu, moraju nas naučiti razne stvari kako bi se uklopili u sistem, društvo, a zatim i školu, fakultet i posao. Međutim, kada pogledam ljude oko sebe, a i sebe samu, čini mi se da nas najvažniju stvar nisu naučili. Čini mi se da smo prihvatili osmeh i klimanje glavom kao univerzalan odgovor na prohteve i očekivanja drugih ljudi. Nosimo obrasce iz detinjstva po kojima smo dobri ako smo poslušni. Stvarnost me je zbog ovog učenja puno puta, da kažem doslovno, ošamarila i tada sam rešila da se oslobodim konstatnog klimanja glavom i osećaja krivice.
Naučila sam da kažem NE ljudima i pritom se trudim da ne budem sebična, evo šta mi je ova odluka donela sa sobom.
Kolumnu piše: Minja Miljuš