Reč 'poštovanje' često u ljudima izaziva jednu, gotovo, negativnu asocijaciju na hladan, diplomatski odnos u kome se ljudi ne slažu, ali se, eto, poštuju. Na distanci su, ali se drže nekih pravila ponašanja koja ih sprečavaju da se sukobe. Dva su sveta, ali nekako uspevaju da koegzistiraju, nemilo morajući da daju prostor jedno drugom radi kakvog interesa. Takođe, ta reč asocira i na situaciju gde se jedna osoba iskreno divi drugoj, ceni je, odaje joj priznanje, ali ipak, sve to čini iz daljine, jer kao da ne pripadaju istom krugu i ekipi, pošto, da pripadaju, bili bi, valjda, prijatelji ili čak nešto više od toga, ne bi se samo poštovali. Sa druge strane, kada kažemo 'ljubav', kao da je ona nešto sasvim i suštinski drugačije, nešto spojeno, homogeno i meko gde se dvoje ljudi, dakle, vole i sjedinjuju, gde toliko misle, osećaju i žele isto, da je poštovanje u takvom egzaltiranom stanju, maltene, suvišno. Da li je zaista tako ili je poštovanje kao zaseban element neophodno? Koliko ljubav i poštovanje idu ruku pod ruku? Podrazumevaju li se ili ne? Svakako da možemo nekoga poštovati bez ljubavi, ali ima li ljubavi tamo gde nema poštovanja?
Kolumnu piše: Ema Cvetković